@article { author = {sharifi, shiva and sadeghi, ahmad}, title = {Studying the Mediating Role of Career adaptability in the Relationship among Personality and Core self-evaluation with University to work transition}, journal = {Career and Organizational Counseling}, volume = {12}, number = {45}, pages = {71-96}, year = {2021}, publisher = {Shahid Beheshti University}, issn = {2008-1626}, eissn = {2645-3320}, doi = {10.52547/jcoc.12.4.71}, abstract = {Aim: Purpose of the current study was to investigate the role of career adaptability as a mediator between personality and core self-evaluation with the university to work transition. Method: It was a correlational study which was analyzed by using SPSS 23 and AMOS 23 statistical package. The statistical population of the study included all Isfahan university bachelor students who were in the third or fourth year of their education. This investigate was conducted using a sample of 401 students of whole 2683 population, through stratified sampling (due to gender and population of each faculty), who completed university to work transition scale (Sadeghi, 2018), career adaptability scale (Savickas and Profeili, 2012), core Self- evaluation scale and big five personality traits (NEO-FFI) by (Mc-Crae and Costa, 2004) questionnaire. Results: The results indicated that career adaptability was a full mediation in the relation of extraversion and university to work transition (p}, keywords = {core self-evaluation,Career Adaptability,personality,University-To-Work Transition}, title_fa = {بررسی نقش میانجی‌گری انطباق‌پذیری مسیرشغلی در ارتباط بین شخصیت و ارزیابی بنیادین خویشتن با آمادگی گذار دانشگاه به کار}, abstract_fa = {هدف: پژوهش حاضر، با هدف بررسی نقش میانجی‌گری انطباق‌پذیری مسیرشغلی در ارتباط بین شخصیت و ارزیابی‌بنیادین‌خویشتن با آمادگی گذار دانشگاه به کار انجام شد. روش: روش پژوهش توصیفی، همبستگی بود که با تحلیل معادلات ساختاری با استفاده از نرم‌افزارهای SPSS 23 و AMOS 23 انجام شد. جامعه‌ی آماری، دانشجویان ترم 6 تا 8 مشغول به تحصیل دوره کارشناسی دانشگاه اصفهان، در سال تحصیلی 97-96 بودند. روش نمونه‌گیری، طبقه‌ای متناسب با حجم و جنسیت بود و در نهایت، از بین جامعه‌ی 2683 نفری، 401 دانشجو مورد بررسی قرار گرفتند. ابزارهای گردآوری داده‌ها شامل پرسشنامه‌ی پنج عاملی بزرگ شخصیت (NEO-FFI) مک کری و کاستا (2004) و مقیاس‌های ارزیابی‌بنیادین‌خویشتن جاج و دورهام (2003)، انطباق‌پذیری مسیرشغلی ساویکاس و پورفلی (2012) و آمادگی گذار دانشگاه به کار صادقی و همکاران (1396) بود. یافته‌ها: نتایج نشان داد که انطباق‌پذیری مسیرشغلی، میانجی کاملی (02/0 p <) برای ارتباط برونگرایی و گذار دانشگاه به کار بود ولی در رابطه‌ی ارزیابی‌بنیادین‌خویشتن (02/0 p <)، وجدان‌گرایی (05/0 p <)‌ و توافق‌پذیری (05/0 p <) با گذار دانشگاه به کار، میانجی جزئی محسوب می‌شد، همچنین ارتباط بین تجربه‌گرایی‌، با آمادگی گذار دانشگاه به کار کاملاً مستقیم (001/0 p <) و انطباق‌پذیری مسیرشغلی میانجی‌ رابطه‌ی بین تجربه‌گرایی و آمادگی گذار نبود. علاوه بر آن، در ارتباط روان‌رنجوری با آمادگی گذار، نقش انطباق‌پذیری مسیرشغلی، بی‌اثر بود. نتیجه‌گیری: نتیجه‌ی پژوهش حاضر اذعان دارد که افزایش انطباق‌پذیری مسیرشغلی دانشجویان می‌تواند تسهیلگری برای افزایش موفقیت فرآیند گذار دانشگاه به کار آن‌ها باشد، علاوه بر این، با توجه به اینکه ارزیابی دانشجویان از میزان شایستگی‌ها و توانمندی‌هایشان، عامل مؤثری بر میزان انطباق‌پذیری مسیرشغلی و آمادگی گذار دانشگاه به کار آن‌ها می‌باشد، طرح‌ریزی برنامه‌هایی جهت افزایش میزان ارزیابی دانشجویان از ویژگی‌های بنیادین خویشتنشان، ضروری می‌نماید. همچنین در طرح‌ریزی‌‌های به منظور افزایش ارزیابی‌بنیادین‌خویشتن، انطباق‌پذیری مسیرشغلی و آمادگی گذار دانشگاه به کار افراد، بهتر است ویژگی‌های شخصیتی آن‌ها مورد توجه قرار گیرد.}, keywords_fa = {ارزیابی بنیادین خویشتن,انطباق پذیری مسیر شغلی,شخصیت,گذار دانشگاه به کار}, url = {https://jcoc.sbu.ac.ir/article_100596.html}, eprint = {https://jcoc.sbu.ac.ir/article_100596_d10990cce16718316ea6f5083b81ce5a.pdf} }